പെണ്ണ് © ജയേഷ് പണിക്കര്‍

സ്‌നേഹത്തിനായ് തോല്‍ക്കുമ്പോള്‍
മോഹമുള്ളില്‍ ഒതുക്കുന്നോള്‍.
ഭൂമിയോളം ക്ഷമിക്കുവോള്‍
ഭാരമേറെ ചുമക്കുവോള്‍
ഭീതിയോടെ ചരിക്കേണ്ടോള്‍
ഭാഗ്യമേറെ ചെയ്ത ജന്മം
കര്‍മ്മനിരതയായെന്നുമേ
കണ്‍മണികളെ പോറ്റിടുന്നു
കല്ലല്ലിരുമ്പല്ല ആ ഹൃദയം
കാണുവാനാരും ശ്രമിക്കയില്ല
ഇഷ്ടങ്ങളൊക്കെയും നഷ്ടമാക്കി
ഇക്ഷിതിയിലങ്ങു പാര്‍ത്തിടുന്നു
വേദനയിലും പുഞ്ചിരിപ്പോള്‍
വാഴ് വിതില്‍ വില ലഭിക്കാത്ത ജന്മം
പുണ്യ മെന്നേറെയും വാഴ്ത്തിടുന്നു
പുഞ്ചിരിച്ചങ്ങു ചതിച്ചിടുന്നു
ധീരതയേറുന്നോളെന്നാകിലും
കേവലമാക്കി പരിഹസിക്കും
എന്നു നീ മോചിതയായീടുമീ
വഞ്ചനക്കൂട്ടില്‍ നിന്നെന്‍ പൈങ്കിളീ.