കലികാലം | കവിത | ഡോ. അപര്‍ണ. സി

കാണുവാന്‍ വയ്യ കേള്‍ക്കുവാന്‍ വയ്യ സുഹൃത്തേ...
ഓരോ ദിനമങ്ങു കടന്നിടുമ്പോള്‍...
നികൃഷ്ട കര്‍മങ്ങള്‍ മാത്രമല്ലോ 
കലികാലം ഇത് കലികാലം...
മാലോകരെല്ലാം സ്വാര്‍ത്ഥതയ്ക്കു തമ്മിലടിക്കുന്ന കാലം 
കാരണങ്ങള്‍ നിസ്സാരം
കൊലയിന്നൊരു തമാശ
 വഴിയേ പോകുന്നൊരു അപരിചിതന്‍ പോലും കാലന്‍ 
ആത്മാര്‍ത്ഥ പ്രണയങ്ങളില്ലിന്നിവിടെ
സ്‌നേഹത്തിനും ചോരതന്‍ മണം 
പൈതലിനെ വഴിയോരത്തില്‍ കളഞ്ഞു കടന്നുകളയുന്നൊരമ്മ 
തന്‍ ദുര്‍വിധിയതിന്നു കാരണമെന്നും.....
പുറമെ നന്മ കാട്ടിടുന്നോര്‍ അകമേ തിന്മ പേറുന്നു 
ആരാണ് സത്യം ആരാണ് കള്ളം 
അറിയാന്‍ കഴിയാത്ത കാലമിത്..
കേള്‍ക്കുന്ന ശബ്ദങ്ങള്‍ അസ്സഹനീ യം കാതിനു,
കൂര്‍ത്ത നഖങ്ങളെ തടുക്കുന്നവളുടെ അലര്‍ച്ച 
ചവറ്റുകൊട്ടയിലെ പൈതലിന്‍ തേങ്ങല്‍
ഉറ്റവരെ നഷ്ടപ്പെട്ടവര്‍തന്‍ രോദനം 
ഹാഹാ...കഷ്ടമിതു, കലികാലം
നിന്‍ ആര്‍ഭാട ജീവിതത്തിന്നായി 

അധ്വാനിച്ചു നേടിയവര്‍തന്‍ പങ്കു കവരുന്നു 
അവള്‍തന്‍ പതിഭക്തിയെ 

മാനിക്കാതെ താലിമാല പൊട്ടിച്ചോടുന്നു 
ഓര്‍ക്കുന്നില്ല നീ സ്വാര്‍ത്ഥചിന്തയില്‍

 മതിമറന്നാടിടുമ്പോള്‍ 
ഏറെദൂരമില്ലിനി നിന്‍ ജീവിതം കത്തിയമരുവാനെന്ന്
 വാക്കിന്നു  മാധുര്യം,കാതിന്നു കുളിര്‍മ,  

മനസിന്നു നന്മ,കര്‍മങ്ങള്‍ സുന്ദരമെങ്കിലീ ലോകവും സുന്ദരം...