കിറുക്ക് | കവിത | സുധീര്‍ സരോവരം

ഏറെ വറ്റി 
ചേറുതെളിയും 
തടിനി തന്‍ തീരം 

വേനല്‍ കൊണ്ടു 
മുഖം ചുളിഞ്ഞോ-
രാല്‍മരച്ചുവട് 

എണ്ണ തീര്‍ന്ന് 
മുനിഞ്ഞു കത്തും
കല്‍വിളക്കകലെ 

ചോര തുപ്പി 
താഴ്ന്നു പോകും 
അസ്തമയ കതിരോന്‍ 

കാളി കൂളികള്‍ 
ആര്‍പ്പുവയ്ക്കും 
ചുടലയെരിയുന്നു 

കണ്ണില്‍ കത്തി നില്‍ക്കും 
ക്രോധമുള്ളിലെ 
തിരിയിലെരിയുന്നു 

രോഷം തീര്‍ത്തു 
തെറി കൊണ്ടാര്‍ത്തു
ബോധംനേര്‍ത്തുപോകുന്നു

നദിയിലെ നീര്,
മുന്നിലെയാല്,
ജ്ഞാനമെരിഞ്ഞ വെട്ടം,
ഇരുളിലാവുന്നു 

ഉള്ളിലെ ബോധനാമ്പുകള്‍ 
വേനല്‍ ബാധയില്‍ 
ചുക്കി വലിയുന്നു

ഓര്‍മ്മകള്‍ ഓര്‍മ്മയാകുന്നു 
ചേതന കാറ്റില്‍ മറിയുന്നു

എല്ലാം ശൂന്യമാകുന്നു....